دکتر محمد عاصمی - مونيخ : ای کاش سحر نايد و خورشيد نزايد  کامشب قمر اينجا، قمر اينجا، قمراينجاست

من اين شعر شهريار را شايد بيش از ده بار برای قمر خوانده ام و هر وقت به زيارتش می رفتم، اولين حرفش اين بود که :   -پسرم ، اين چيزهايی را که آوردی و بيخود می کنی که اينهمه زحمت می کشی، بگذار آن گوشه و بيا بنشين و حرف های شهريار را برای من بخوان

می گفتم :    -خانم جان، ايرج هم درباره شما حرف زده.  خيلی های ديگر هم حرف زده اند، چرا همه اش شهريار ؟   خنده ای که نمی دانم و نمی توانستم بدانم و دريابم چه معنا و پيامی دارد، سر می داد و می گفت:    - اون شازده، خيلی رند و ناقلا بود ولی اين باز اين يکی مثل آئينه صاف  است و بی غبار... سوخته ايست از جان و دل   سوخته...مثل خودمونه...از خودمونه !     ً از خودمان بودن ً واز قبيله قمر بودن . حکايت ها داشت .     زنی که برای نخستين بار   - در دورانی که هنوز نفوذ آخوند رياکار و مريدان نادانش برقرار بودو رضا شاه، نرمانرم و سپس گرماگرم، ريشه های فريب و تزوير را می سوزانيد -حجاب از چهره ها برداشت و رخسار چون قمر خويش ، آشکار ساخت .    او درجشن هزاره فردوسی، مقابل چشم هزاران تن ايستاد و نعمه سرداد و تمامی درآمد دو شب کنسرت خود در آن مراسم را، به فردوسی هديه کرد و حتی نپذيرفت ، کرايه رفت و برگشت اورا کسی قبول کند و سرشار از شور و هيجان جوانی می گفت:   -چه حرفی است که می زنيد، من اگر به خاطر فردوسی نخوانم، به خاطر که بخوانم؟...يکی ازآن روزها که درمحضرش بودم نيز به زنی که با بچه کوچکش وارد اتاق شد، گفت:  ننه، برای بچه ات  دوا خريدی ؟  زن با خجلت آشکاری گفت:               بله خانم ولی هر چه پول داشتيد  همه را برای نسخه دادم !   قمر با خنده جواب داد :    - چه حرفی است که می زنی، آن پول اگر به خاطر بچه ات صرف نشود، پس به چه کاری می خورد ؟!        اين سخن قمر و سالديده و رنج ها کشيده بود که با سخن قمر جوان ديروز ، هيچ تفاوتی از نظر سرشت و طبيعت نداشت.    قاليچه دست باف دختری که قمر اورا از سر راه برداشته و بزرگ کرده و به شوهر داده بود، جلوه ديوار خانه قمر بود.      قمر ، اين قاليچه را حتی در سخت ترين روز زندگی به گران ترين قيمت، حاظر نشد از دست بدهد.     -چه حرفها! يادگار دخترم است، آن را از دست بدهم:!    و قمر ، از اين دختران ، زياد تربيت کرده و هر کی را شمع جمع خانواده ای ساخته بود.     هنوز قمر را می بينم که روی تشک نشسته و به متکايی تکيه داده و مهربان و نوازشگر ، حرف می زند... از زندگی های گذشته ، فراز و نشيب های زندگی ، دوستی ها و دشمنی ها ... آتش غروری مقدس از ميان عبارات و کلماتش سر می کشيد که گرم کننده بود و آدمی خود را بزرگ و مغرور حس می کرد که در کنار چنين آيت نيکی و خوبی نشسته است.    البته در آن روزها ، قمر درسايه فراموشی ها پنهان شده بود ، چشم ها و جان های حريص،  ازنور مخملی قمر، ، سخن گفتن را بر صحبت درباره قمرالملوک وزيری ترجيح می دادند ولی مگر می شد، قمر را پنهان کرد ! ...اين قمری بود که به هنگام روز نيز می تابيد...                 يک بار از پرسيدم : - چرا عاقبت انديش نبوديد و در سفر دراز عمر،  توشه مالی نيندوختيد؟ ... شما حتما می دانستيد که زندگی تان دچار دگرگونی هايی خواهد شد، چرا فکر نکرديد که اگر پول  داشته باشيد ، آسوده زندگی خواهيد کرد ؟  اين ها که الان می خوانند و حريصانه به دنبال پول می دوند ، شما را نشان می دهند و می گويند نمی خواهيم مثل قمر بشويم.      رو ترش می کرد و با هيجان می گفت :    -من خودم می خواستم که چنين باشم، که به اين صورت ، مورد حرمت و احترام قرارگيرم، من اگر پول جمع کرده بودم، شما ها با اين همه عاطفه، هرگز به سراغ من نمی آمديد...و اين هم که گفتی، همه قفسی از طلا برای خودشان می سازند... طلاست، ولی قفس است...انسانيت ، بزرگواری بی نيازی که عارفان ما ازآن سخن ها گفته اند در قمر نوری ايجاد کرده بود که به گمان من، جلوه و جلای هنر پاک و سرشار بود...ًبدرً تمام بود با همان حلال و جمال و درخشش زندگانی بخش...بی نيازی و وارستگی ، گريزگاه چنين طبايعی است.         او،  که مزه آن همه سرفرازی و افتخار و شهرت را چشيده بود ، می دانست که آن عظمت و جلال، پايدار نيست و عالم بی نيازی است که می ماند و می ماند...هنر قمر،جرقه رنج ها ، دردها ، پستی ها ، بلندی هايی بود که از شعله زندگی بر می خيزند...هنر ، هرگز جدا از تفکرات مربوط به آب و هوا،  خورشيد و ماه و ستاره، حسد، عشق ، بخل، کينه و رقت و ساير شرايط زندگی نيست.    بدون زندگی ، هنر مفهومی ندارد و اساسا خود زندگی ، هنری والا و بغرنج است ،زيرا رنج ، درد ، شادی ، اشک ، لبخند، عشق، مرگ، انحطاط و ديگر مصالح سازنده هنر، ، از جريان زندگی برمیخيزد و به اصطلاح ً تا دلی آتش نگيرد حرف جانسوزی نگويد ً هنرمندانی چون حافظ، سعدی ، گوته، واگنر، بتهوون، داوينچی، موتزارت و ديگران ، بيش از همه کس زندگی کرده اند و رنج های زندگی خود را در يافته اند و بنابراين، هنرمندتر بوده اند.    اگر گاهی ميل بانزوا و دوری از زندگی در آثارشان به چشم  می آيد، هگز به اين معنی نيست که آن ها در بيغوله ها ، هنر را جسته اند... بلکه اين ها به معنای شورانگيز عشق به زندگی بهتر و آسوده تر و هنرمندانه تر بوده است و تازه، انزوا و خلوت و خاموشی هم احساساتی است که از جريان زندگی ناشی مي شود... حال که پس از گذشت سال ها ، اين يادها را از نهانگاه حافظه بيرون می آورم... هنوز چشمان قمر را می بينم که برق و جلای ديرين ازآن بر می خيزد و می بينم چه سال ها از آن روز و روزگار گذشته است و شعر زيبای دوست سوخته قبيله سوختگان، کارو عزيزم در جانم می پيچد که  

من شاعری هستم ترانه گم کرده

من دريايی هستم کرانه گم کرده

آه !   ای عشق های    جوانی من

                                                            ترانه من کو ؟              

                                                            کرانه من کو ؟

دکتر محمد عاصمی

خورشيد

چون بتکده ای کهنه و ويرانه و گمنام    ،       در پيچ يکی جاده ی متروک        ،      خاموش نشستيم

از هر گذری، جانوری راه گشايد         ،       در ديده ی ما ، پنجه و دندان بنمايد  ،   اين برگذرد از دل در خون شده ی ما

وان نيش زند بر قدم کوفته ما            ،       رقصند غريوان و خروشان          ،    بر دامن و سينه ی دلسوخته ما

ما سخت به حيرت شده                  ،        بيگانه ز خويشيم                   ،    افتاده و افسرده و دل مرده ، پريشيم

از مستی ديرين اثری نيست             ، در هيچ سری ، شور و شری نيست       ،    پيمانه تهی، خانه تهی، سينه پر از درد

از قافله بر جای نمانده است بجز گرد

گويند که يک روز         ،         خورشيد بميرد .                                 وين غمکده را ظلمت جاويد بگيرد

    در دهر نماند              .         از گرمی و از جوشش عشاق ، نشانی        ،  آوازی و فريادی و جانی و زبانی

دل ، سرد شود ، زرد شود صورت گلزار ،  جانها همه پژمرده و تن ها              ،  همه بيمار

وين غمکده را ظلمت جاويد بگيرد      ،   در دهر نماند  .                        از گرمی و از جوشش عشاق  ، نشانی

آوازی و فريادی و جانی و زبانی    ، دل ، سرد شود ، زرد شود صورت گلزار ،   جانها همه پژمرده و تن ها    ، همه بيمار

گويند که يک روز    ، خورشيد  بميرد ...     وين قصه به دور من و تو پای نگيرد ...   امروز که خورشيد ، رخشنده و تابان

سر بکشد از قله ی سيمين تن البرز  ،  از بهر  چه اين  گونه خموشيد و نجوشيد ؟  از بهر چه شادان و غزل خوان ،  نخروشيد ؟

جانم به لب آمد   ،  از اين همه خاموشی و  ،  دمسردی بی جا  ،   چونيد و چسانيد  ؟...  بر سينه چرا بار غم و درد کشانيد ؟... جانيد ولی زنده ی بی جان و توانيد ،  قلبيد ولی عشق نداريد ، خيزيد و بجنبيد و بخوانيد ، خورشيد که زنده است ،چنين سرد نمانيد

دکتر محمد عاصمی

تخت و منبر

  الکسی دی نوکويل » پيش از 1848 در برابر مجلس فرانسه گفته بود

شما را به خدا عقل حکومتی را تغير دهيد، زيرا اين طرز انديشه - تکرار می کنم - شما را به نابودی می کشاند

.

تبهکاران بزرگ از ديد فرزانگان و صاحبان انديشه، مانند فردوسی و دهها برجستگان  گذشته و آينده و حال در فساد سياسی و دزدی است که در نتيجه ديکتاتوری را به همراه می آورد و جامعه را در معرض آسيب و تاخت و تاز « زور » قرار می دهد

طرح اين ديدگاه از زبان فردوسی مکرر می کنم و ياد آور می شوم که اين ابيات، بايد ده ها بار خوانده و تجزيه و تحليل شود. اين ها را بايد به فزندانمان با توضيح و تفسير بياموزيم و آن را فراگيريم و سرودی همه گيرش سازيم

چو  با تخت،  منبر   برابر  شود        همه   نام    بوبکر   و   عمر شود

تبه کرده    اين   رنجهای   دراز         شود    نا سزا،    شاه   گردن فراز

برنجد    يکی،    ديگر  بر خورد         به داد  و  بخشش،   کسی    ننگرد

ز پيمان   بگردند    و  از راستی         گرامی    شود     کژی   و راستی

پياده   شود    مردم     جنگجوی         سواری  که  لاف آرد   و  گفتگوی

کشاورز   جنگی   شود   بی هنر         نژاد   و    گهر ، کمتر آيد    به بر

ربايد همی اين از آن ، آن از اين         ز نفرين       ندانند       باز آفرين

نهان،    بد تر از آشکارا    شود         دل مردمان،    سنگ خارا     شود

شود   بنده   بی هنر       شهريار        نژاد   و   بزرگی   نيايد     به کار

ز ايران   و   ترک   و  از تازيان        نژادی   پديد   آيد    اندر      ميان

نه روم   و نه ترک و نه تازی بود         سخن ها    به کردار     بازی بود

همه   گنجها   زير   دامن     نهند         بميرند   و  کوشش به دشمن دهند

زيان  کسان   از پی  سود   خويش        بجويند   و    دين  اندر آرند  پيش

چو بسيار   از اين  داستان  بگذرد          کسی   سوی    آزادگان    ننگرد